1364 وحید موسویان

متن آهنگ 1364 از وحید موسویان

سخن بگو کلاغ سپید ، سخن بگو گوزن سیاه
سخن بگو غروب سپید ، سخن بگو طلوع سیاه
سخن بگو فرود سپید ، سخن بگو فراز سیاه
سخن بگو سیاه سپید ، سخن بگو سپید سیاه
شبیه بچه ماهی توی منقار یه لک لک
شبیه بچه خرچنگی که دور افتاده از دریا
شبیه بچه خرگوشی جدا افتاده از لونه
شبیه حضرت کابوس در اثنای یه مشت رویا
یه جاده خاکی ام تاریک و گنگ و گم تو بیراهه
صلیب چوبی تنها مترسک اسم دیگه ام شد
تمام مزرعه خشکید و داس از گریه جاری شد
غرورم حاصل عمرم شکست و از کمر خم شد
شبیه کاسه ی چینی ترک خوردم شکستم من
هزار و سیصد و شصت و چهار بند ِ به احساسم
کسی این تکه تکه آدمو گردن نمی گیره
نشستم یک تنه می سوزمو با سوز می سازم
هزار آغوش تب کرده مسیرو اشتباه رفتن
عروسک بازیه مجنون نماها صدر جدول شد
همه سیبای سرخ باغ من رو گرگ ها خوردن
سگ گردن کلفت هار ِ قلبم مسخ جنگل شد
هزارو سیصد و بغض و منو سر درد و تنهایی
هزاران دفتر پوسیده و شعرای سرگردون
هزار و سیصد و شصت و چهار زخمه توی سینه ام
هزاران فاجعه خندون ، هزاران درد بی درمون
هزار و سیصد و پاییز ، شب بارونیه آذر
هزار و سیصد و شصت و چهار ، آغاز آوازم
هزار و سیصد و شصت و چهار آتیش رو سیگار
نشستم رو هزار و سیصد و با غصه می تازم
سخن بگو کلاغ سپید ، سخن بگو گوزن سیاه
سخن بگو غروب سپید ، سخن بگو طلوع سیاه
سخن بگو فرود سپید ، سخن بگو فراز سیاه
سخن بگو سیاه سپید ، سخن بگو سپید سیاه
کلافه ام مثل خرسی که زمستونو نخابیده
کلافه ام مثل پیچ هرز دور افتاده از مهره اش
کلافه ام مثل هر آهنگ راک فارسیه غمگین
کلافه ام مثل خورشیدی که دور افتاده از زهره اش
هزار و سیصد و شصت و چهار فرمانده ی غمگین
شدن سرباز و از جنگ خودی دیوونه برگشتن
رو طول موج مین خاطرات بی سرانجامی
به دنبال جوونی شون یه عمرو بی ثمر گشتن
مدارا می کنم با ساعتای تلخ تنهایی
تحمل می کنم وزنی رو که افتاده رو دوشم
واسه همدردی با زخمای قلبم پشت هم سیگار
برای اینکه از یادم برم زهراب می نوشم